Ferrari να αποτελεί αντικείμενο πρόσκρουσης σε δημόσιους δρόμους είναι κάποιο θέαμα όπως και να το κάνουμε. Δεν είναι ευχάριστο, αλλά είναι θέαμα που τραβά την προσοχή.

    Επιπλέον δείχνει ότι όλοι δεν είναι μαέστροι στο να «καβαλάνε» αυτά τα καθαρόαιμα ιταλικά αυτοκίνητα.

    Χρειάζεται και κάποια σύνεση όταν βρίσκεσαι πίσω από το τιμόνι αυτών των θρυλικών αυτοκινήτων που αποτελούν το όνειρο του κάθε εραστή της αυτοκίνησης, όταν δεν κατέχεις το «άθλημα».

    Το να οδηγήσεις Ferrari είναι όνειρο όπως και να το κάνουμε. Το να καθίσεις στη θέση του οδηγού με θέα το μαύρο άλογο σε κίτρινο φόντο στο κέντρο του τιμονιού, να γυρίσεις το κλειδί ή να πιέσεις το μπουτόν και να ακούσεις αυτόν το μοναδικό ήχο από τα πολυκύλινδρα μοτέρ αισθάνεσαι ότι ακούς τη βαριά φωνή του δημιουργού της, του Έντσο Φεράρι.

    Σε πιάνει όμως η καρδιά σου να τις βλέπεις να καταστρέφονται. Είναι σαν να καίγεται ένας πίνακας του Toulouse Loutrec, του Paul Gauguin ή ακόμα του Pierre Auguste Renoir.